CODA

En we staren over onze straten nu, de meesten van ons denkend over grijs en grauw, en in welke kleur onze muren het best bij onze nieuwe cd’s zou gaan.

We kennen de verhalen nog, we horen ze steeds, en vergeten ze steeds weer op te schrijven, van onze grootmoeder, onze tante, de verhalen die papa ons vertelde over toen hij klein was.

Maar achter ons ruist de televisie, een programma waarvan de titel er al lang niet meer toe doet. En misschien was onze grootvader molenaar, had hij land in de Kempen, of bouwde betovergrootje mee aan het hek van de koning. Het raakt ons niet echt meer, nu. De dag van morgen wordt al zwaar genoeg.

Maar soms, ’s zomers, als we even, een warm ogenblik, onze blik laten rusten over het vlakke land onder onze voeten, dan zien we ze weer lopen, onder stof en zand, rollebollend, hotsend, botsend, trillend en dromend, de nozems en Blousons Noirs, James Dean en Elvis. Ze steken achteloos een sigaret op, zich van het gevaar voor de volksgezondheid nog niet bewust.

En we weten dat we hun kinderen zijn, gekweekt op asfalt en idolen, dat we hen alles te danken hebben.

Zij hebben ons jong gemaakt.

De molen staat er nog, draait zacht zijn zondagse wieken. Er komt nog wel eens een bus met bejaarden langs, van de Bond. Misschien hebben ze de molen nog weten malen, misschien kochten ze de eerste stereo-LP in België, misschien kusten ze in het geheim hun eerste lief op de tonen van de Platters, allen kijken ze met tranen van weemoed naar de vergane glorie van een droom.

Een droom die wij niet meer zien, al voelen we hem soms nog knagen, in de buurt van ons hart. Maak u dus niet ongerust, denk niet dat hij vergeten is, die droom. Hij heeft het erg moeilijk, maar ’s mensens dromen zijn moeilijk dood te krijgen. Onkruid vergaat niet.