Hoe een tanende wereldmacht moeizaam EU-lidstaat werd/wordt. Een analyse van de commentaren in drie voorname Britse kranten op de Europese integratie tussen 1950 en 1997. (Philip Maelfait)
| home | lijst scripties | inhoud | vorige | volgende |
The Times bericht heel weinig over de eigenlijke ondertekening van het verdrag. Het enige artikel dat we uit deze krant selecteerden, verscheen op de dag na de ceremonie, dit is 8 februari. De titel verraadt al veel over de inhoud van het stuk en is heel erg negatief over het verdrag. Het wordt een monster genoemd. En er wordt aan toegevoegd dat er, ondanks de ingewikkelde compromissen die werden bereikt in december, achter de schermen nog steeds hevig gediscussieerd wordt[632]. De auteur van het artikel wordt met naam genoemd: George Brock. Hij bericht vanuit Maastricht en begint het artikel met te zeggen dat de ondertekening heel rustig is verlopen, in vergelijking met de zware diplomatieke inspanningen en de mediadrukte rond de top in december. Hij noemt het onbekende wateren waarin de Ministers van Financiën en van Buitenlandse Zaken zich in begeven hebben (door het verdrag te ondertekenen)[633]. Iets verder zegt Brock dat de stad Maastricht wel de eer heeft zijn naam te verbinden met de meest ambitieuze poging om het Verdrag van Rome te herzien, maar hij noemt het verdrag, dat bestaat uit 17 protocols en 33 verklaringen, ook het meest onzekere en onvoorspelbare akkoord waarover de 12 het ooit eens zijn geworden[634]. In The Guardian vinden we op 7 februari het bericht dat de Ministers van Buitenlandse Zaken en Financiën een verdrag zullen ondertekenen dat de bedoeling heeft om de Europese Gemeenschap om te vormen tot een economische unie en een internationale politieke macht, vóór het eind van de jaren 1990[635]. Volgens John Palmer, die het artikel heeft geschreven, zijn de Europese ministers zich bewust van het feit dat er heel binnenkort over bepaalde zaken opnieuw zal onderhandeld moeten worden, ten gevolge van de druk van een groeiende groep van nieuwe kandidaat-lidstaten[636]. Iets verderop wordt het verdrag een wettelijk en politiek slordig compromis genoemd, tussen een meerderheid die sneller naar een unie wilde evolueren en een minderheid (vooral maar niet uitsluitend Groot-Brittannië), die er alles voor over had om de evolutie naar een federale unie te vertragen of zelfs tegen te houden[637]. Er wordt dan ook nog eens verwezen naar het sociale hoofdstuk in het verdrag. De uiteindelijke afspraak hierrond wordt het meest bizarre element van het verdrag genoemd. Ze houdt in dat alle lidstaten, met uitzondering van Groot-Brittannië, de vooropgestelde doelstellingen van het sociale charter na zullen streven[638].
In de Daily Mail werd helemaal niets gezegd over de ondertekening van het Verdrag van Maastricht.
Het is duidelijk dat er in geen van de drie kranten echt veel verschijnt met betrekking tot de eigenlijke ondertekening van het Verdrag van Maastricht.
Rond de ondertekening vonden we heel weinig artikels. In de Daily Mail zelfs helemaal niets. The Times en The Guardian berichten wel over deze gebeurtenis en leggen beiden de nadruk op het slordige karakter van het verdrag.
|
|
[632] TT, 8.2.1992, p.9, titel: “Maastricht ‘monster’ is signed into being – Despite the intricate treaty compromises reached in december backstage bickering continues”.
[633] TT, 8.2.1992, p.9: “Compared with the diplomatic exertions and media hullabaloo of the EC’s summit here in December, yesterday’s signing of the treaty was gentle affair. Foreign and finance ministers from each of the 12 EC states committed themselves to a journey into the uncharted waters of Europe’s future.”
[634] TT, 8.2.1992, p.9: “The town of Maastricht gives its name to the most ambitious revision of the Treaty of Rome ever attempted, but the treaty, which includes 17 protocols and 33 declarations, is also the most flexible and unpredictable constitution that the 12 countries have ever agreed.”
[635] TG, 7.2.1992, p.5: “Foreign and finance ministers from the 12 member states will today sign a treaty which aims to turn the European Community into an economic union and a global political power, before the end of the decade.”
[636] TG, 7.2.1992, p.5: “The EC ministers will be all too aware that the ink may not be long dry in the treaty they sign before some of its key provisions have to be renegotiated. Under pressure from a growing queue of would-be new member states.”
[637] TG, 7.2.1992, p.5: “The treaty is a legally and politically messy compromise, between the majority who wanted to move faster to union and a minority – primarily but not exclusively the British – who were determined to slow down if not reverse the trend towards a de facto federal union.”
[638] TG, 7.2.1992, p.5: “The most bizarre feature of the treaty is the legally unprecedented agreement of all EC countries, apart from Britain, to pursue the full objectives of the EC social charter.”