Woord vooraf

Met het slaken van een diepe zucht wordt hier een punt gezet achter twee jaar hard labeur en naarstige arbeid. De weg was niet altijd geplaveid en onderweg -zeg maar op de zwaarste kasseizones- is dan ook meerdere malen gebleken dat dit moment nooit bereikt zou kunnen worden zonder de steun van velen. Het ogenblik is bijgevolg aangebroken om een klein dankwoordje tot hen te richten, zij het als nooit toereikende wederdienst.

De dankbetuigingen gaan in de eerste plaats uit naar de promotor van deze licentiaatsverhandeling, met name dr. René Vermeir. Vervolgens moeten alle archiefinstanties en bibliotheken bedankt worden: het personeel heeft er zich overal naar best vermogen ingezet. Verder denken we ook nog aan de vele vrienden binnen de opleiding geschiedenis. Ze waren een toeverlaat in moeilijke tijden en hebben dezelfde historische kaap, thesis genaamd, moeten overwinnen. Het indienen van de licentiaatsverhandeling maakt –cynisch gezegd- een einde aan de gemeenschappelijke lijdensweg die ons verbonden heeft. Er dringt zich nu misschien een nieuwe fase in onze levensloop op maar wat in de volgende bladzijden volgt, vormt een brokje ontgonnen verleden dat onmiskenbaar een plaats verworven heeft in onze persoonlijke geschiedenis.