Voorwoord

Mensen die mij vier jaar geleden hadden verteld dat ik nu bezig zou zijn met het leggen van de laatste loodjes aan mijn eindverhandeling, zou ik zonder meer gek hebben verklaard. Nu het toch zover is, kan ik even de tijd nemen om met enige trots en fierheid terug te kijken op een succesvolle en vooral plezierige studententijd. De mensen die mij gevolgd hebben zullen echter kunnen beamen dat het niet altijd plezier en zeker niet altijd succes is geweest. Aan al degenen die mij tijdens de goede en de mindere kanten van het studentenleven hebben bijgestaan, richt ik graag een woord van dank.

         In de eerste plaats dank ik mijn beide ouders. Zij maakten mijn studies financieel mogelijk en stonden altijd voor mij klaar wanneer ik weer eens aan het twijfelen sloeg. Mijn vader Jef bedank ik voor de vele avondwandelingen die we maakten tijdens de blokperiodes van eerste kan tot en met tweede lic. Hierbij was het gespreksonderwerp steeds hetzelfde: zou dit examen lukken? Zou dat examen lukken? Heb ik dat vak niet verkeerd ingeschat? Nooit heb ik hem echter horen klagen en hij slaagde er telkens opnieuw weer in om mijn onzekerheid in de kiem te smoren. Mijn moeder Frie bedank ik omdat ze altijd voor mij klaarstaat met een luisterend oor. Ook dank ik haar voor de logistieke steun tijdens de examenperiodes en daarbuiten. Ze zorgt er al mijn leven lang voor dat ik nooit iets tekort kom.

         Vervolgens dank ik mijn broer en zus. Beiden hebben op hun eigen manier bijgedragen aan het welslagen van mijn studie. Mijn broer Sander bedank ik voor zijn frequente bezoekjes aan Leuven en zijn succeswensen voor elk examen. Mijn zus Barbele dank ik voor haar eeuwige opgewektheid die mij tijdens periodes van stress vaak mijn zorgen deed vergeten. Ook mag ik haar toegewijde bezorgdheid om mij niet vergeten.

         Voorts wil ik graag mijn vier grootouders bedanken. Ik heb het voorrecht genoten om hen alle vier goed te kennen of te hebben gekend. Zij hebben nooit getwijfeld om mij een stevig hart onder de riem te steken. Mijn beide grootmoeders bedank ik voor hun interesse en steun die ik mocht ervaren gedurende mijn hele studentenloopbaan en lang daarvoor. Opa moe dank ik zeer oprecht voor het nalezen van deze eindverhandeling. E-mailcorrespondentie tussen grootvader en kleinzoon is niet alledaags. Zijn wil en kunde om mee te gaan met de laatste nieuwe communicatietechnologie kan ik alleen maar bewonderen. Opa va dank ik voor zijn mentale, transcendente steun op de momenten dat ik door paniek bijna ten onder dreigde te gaan. Ondanks zijn aardse afwezigheid heeft hij mij doen inzien dat er misschien toch iets meer bestaat dan het zuiver rationele.

         Uiteraard dank ik ook zeer oprecht mijn promotor Prof. Dr. Tom Sauer. Hij wist mij steeds opnieuw aan te moedigen en wanneer ik door het bos de bomen niet meer zag, nam hij uitgebreid de tijd om mij opnieuw op het juiste spoor te helpen. Hiervoor ben ik hem zeer erkentelijk. Ook dank ik Prof. Dr. Bart Kerremans. Dit niet enkel omdat hij de rol van verslaggever voor deze eindverhandeling op zich nam, maar ook omdat hij degene is die mijn interesse voor internationale politiek en in het bijzonder de kwestie Noord-Korea, wist aan te scherpen.

         Tot slot dank ik iedereen die nog niet vernoemd is en die op een of andere manier heeft bijgedragen tot het slagen van mijn studie. Ik denk hierbij aan vrienden en kennissen die nooit te beroerd waren om mij af en toe een woord van moed toe te wensen. Ook dank ik mijn studiegenoten uit Leuven. Hoewel we samen veel leut maakten in onze studentenstad, stonden we er in de mindere periodes van het studentenleven ook voor elkaar. Heimwee zal mijn deel zijn, als ik hieraan over enkele jaren terugdenk.

Kobe Verheyen

6 mei 2006