Voorwoord

Wat drijft een mens om een scriptie te schrijven over de samenwerking tussen student en muziekdocent?

Op deze vraag is maar één antwoord: uit liefde. Uit liefde voor het vak van het geven van onderwijs, en uit liefde voor de leerling en de student. Wie zich verdiept in het lesgeven, zal veel kunnen leren. Niet alleen de leerling en de student maken vorderingen in hun kennis. Ook de docent moet kunnen en willen groeien. Een goede docent leert steeds opnieuw van zijn pupillen. De docent hoeft geen freak te zijn om van zijn vak te houden. Als hij van mensen houdt en van hen wil leren, kan hij geestelijk een enorme rijkdom verkrijgen in de vorm van wijsheid en inzichten.

Er is talrijk literatuur geschreven over het muziekonderwijs. Een legio verschijnt op basis van persoonlijke ervaringen. Hopelijk zullen er in de toekomst ook wetenschappelijke artikelen en boeken over het geven van de muzieklessen met betrekking tot de communicatie tussen de deelnemers  en de diepere betekenis voor de mens hiervan, het daglicht gaan zien.

Er zijn veel mensen die mij enorm hebben geholpen met het vormen van mijn gedachten over deze scriptie. Mijn dank gaat Gert Oost van wie ik een aantal boeken over het lesgeven mocht lenen, met wie ik af en toe lekker kon bomen over mijn vraagstelling en die mij kritisch heeft begeleid naar het einde van deze scriptie; naar Jaap van Benthem die helder mijn ideeën op een rijtje heeft gezet. - samen met Marie Christien Goergen, en Jessica van Disseldorp, heeft hij onvermoeibaar mijn werk gecorrigeerd op grammatica en interpunctie-; naar prof. dr.Theo Wubbels, die mij met een aantal artikelen op het juiste spoor heeft kunnen zetten en bereid is geweest om mijn vragen te beantwoorden; naar Eric Jas die als tweede lezer is opgetreden; en last but not least, naar mijn moeder die een voortdurende steun in mijn rug is geweest. Zij heeft mij voortdurend bewust gemaakt van de verantwoordelijkheid die een docent heeft ten opzichte van zijn of haar leerlingen, en daarmee van de liefde die je van hen kunt  verwachten.

Antoinette

Hank, december 2003