Woord vooraf

Toen ik in oktober 2004 mijn eerste gedachten over een mogelijk scriptieonderzoek op papier zette, had ik geen flauw vermoeden dat ik een studie over een niet uitgegeven Middelnederlands zeven wijzen-verhaal en zijn Latijnse (!) bron zou schrijven. In de eerste plaats omdat ik niet wist dat deze teksten bestonden.

Het was Bart Besamusca die mij na mijn eerste oriëntatie aanraadde een onderdeel van de Nederlandstalige Zeven Wijzen-traditie als scriptieonderwerp te kiezen. Vervolgens kwam ik in oude vakliteratuur de in vergetelheid geraakte Middelnederlandse prozatekst op het spoor. Bart Besamusca heeft mij ook tijdens het schrijven van mijn scriptie begeleid. Zelfs in de hectische organisatieperiode voorafgaand aan het te Utrecht gehouden internationale Arthurcongres heeft hij de tijd gevonden mij waardevolle suggesties te verschaffen en op inspirerende en prikkelende wijze te coachen. Ook voor een biertje was altijd ruimte. Tijdens het laatste weekend van zijn vakantie heeft hij mijn predefinitieve versie van commentaar voorzien. Bart, mijn dank is groot.

Ik dank Jan Hartkamp omdat hij mij een aantal malen telefonisch met de vertalingen van voor mij lastige Latijnse passages heeft geholpen, Elisabeth, Gerard en mijn vader omdat zij eerdere versies van mijn scriptie lazen en van commentaar voorzagen. Kriekepitte heeft mij in staat gesteld het handschrift met daarin het onuitgegeven zeven wijzen-verhaal daadwerkelijk vast te houden. Vier dagen lang heb ik de tekst in de ‘Handschriftenabteilung’ van de Staatsbibliotheek te Berlijn mogen bestuderen. Ik zal het nooit vergeten.

Voor mijn vorming als student en als mens zijn gedurende mijn studie Nederlandse taal en cultuur te Utrecht een aantal mensen belangrijk geworden. Hen wil ik hier graag bij name noemen. Orlanda, Reindert, Dieuwke, Martine en Paul van de vakgroep Middelnederlandse letterkunde, Lia en Inger van de vakgroep Vroegmoderne letterkunde en Laura, Sacha, Tjeerd, Tamar, Albert, Helen, Hylke, Elisabeth, Gerard, Marjolijn en Mark, studenten die ik in verschillende fasen van mijn studie heb ontmoet.

Ten slotte wil ik op deze plaats graag mijn vader en moeder en mijn zussen Roos en Anne bedanken die mij ook in de minder makkelijke perioden van mijn studie onvoorwaardelijk hebben gesteund.

Op bruiloften en partijen werd mij, in de hoedanigheid van student Nederlandse taal en cultuur, - vaker dan me lief was -  de vraag gesteld wat ik later wilde worden. Tegenwoordig heb ik een passend antwoord klaar. Ik hoef niets meer te worden: ik ben een ‘member of the Society of the Seven Sages’. Wat zou een mens nog meer kunnen wensen.