BESLUIT

We hebben gepoogd om aan de hand van alle informatie zo accuraat mogelijk de geschiedenis van het Korea-bataljon weer te geven. En zo eerdere werken, die soms de zaken te eenzijdig of te mooi voorstelden, te nuanceren en aan te vullen. Zo zijn er bepaalde kwesties die niet of nauwelijks aangeroerd worden. Het gaat hier dan vooral om zaken die de menselijke en soms minder mooie kant van de zaak belichten. We denken alleen al aan de 4 deserteurs waar het werk van bevelhebber Crahay niets over vermeldt. Zo hebben we gepoogd om enkele kwesties te behandelen die anders zelden ter sprake komen. Het gaat dan om zaken die delicaat liggen, zoals b.v. het probleem van de geslachtsziektes. We hebben zo gepoogd om een evenwichtiger beeld te geven van wat er zich allemaal in Korea heeft afgespeeld. We wilden zo eenzijdige zwart-wit beelden vermijden.

Ondanks het feit dat er kritiek kan gegeven worden op bepaalde beslissingen en acties, stellen we vast dat de Belgen hun opdrachten uitstekend hebben uitgevoerd. En dit ondanks een serieuze handicap: het gebrek aan manschappen. Dit bracht zonder twijfel problemen en risico’s met zich mee aan het front. Zo komen ze enkele keren in de knel doordat er te weinig troepen hadden om de posities optimaal te bezetten. Hun standvastigheid en grote vuurkracht voorkwamen echter rampen. Het gebrek aan effectieven verdween pas nadat miliciens dienst konden nemen. Maar vooral nadat het bataljon ongeveer 200 Koreanen in zijn rangen opnam. 

Wat de motivatie van de vrijwilligers betreft komen we tot de volgende conclusie. Namelijk dat anticommunisme en idealisme zeker niet de enige motieven waren. Sterker nog, de twee hadden een veel minder grote impact dan algemeen werd aangenomen. Een speciale groep van anticommunisten waren voormalige Oostfronters. Verschillende leden van deze groep voelden zich geroepen om terug te gaan vechten. Zij, en andere collaborateurs, hoopten zo zich te kunnen rehabiliteren en eerherstel te krijgen. Collaborateurs werden echter systematisch geweigerd.

De meeste Korea-vrijwilligers wilden echter om heel andere motieven naar Korea gaan. Hun engagement had weinig of niets met het anticommunisme te maken. Vaak was de reden werkloosheid of een manier om een carrière in het leger te maken. Anderen gingen om sociale of economische redenen. Voor hen was het vaak een vlucht voor problemen. Anderen hoopten om zo een gevangenisstraf kwijt gescholden te krijgen. Ook zij werden echter geweigerd. De laatste grote reden waarom iemand naar Korea ging, was het avontuur. De meeste kandidaten waren jonge mannen die de wereld wel eens wilden zien. 

We hopen dat we, door het opvullen van enkele lacunes, hebben bij gedragen tot een grotere kennis over de gebeurtenissen van bijna 50 jaar geleden. En zo ons steentje bij te dragen tot een correcte en wetenschappelijke kijk op de Belgische vrijwilligers in Korea.