Voorwoord

Het vinden van een geschikt onderwerp voor mijn verhandeling was niet evident. Het onderwerp – zo had ik mezelf vooropgesteld – moest actueel zijn en over een hoge graad van relevantie beschikken, zowel voor de Kerk als voor de samenleving. Bovendien moest het onderwerp mij gedurende twee jaren kunnen boeien. De toekomst van onze kerkgebouwen stond al snel op het lijstje. Toen ik aan het begin van mijn tweede kandidatuur las dat professor K. Depoortere een student zocht voor een verhandeling over de “herbestemming van kerken” was mijn keuze snel gemaakt. Bedankt voor de tijd die u in uw overvolle agenda heeft vrijgemaakt om mijn werkzaamheden op te volgen en de resultaten van een minder eigenzinnige logica te voorzien. Vooral uw bemoedigende woorden in de laatste meters voor de finish zullen me nog lang bijblijven.

Mede dankzij mijn medestudenten en vrienden heb ik de zin van studeren begrepen. Ik heb van jullie ontzettend veel geleerd, zowel over het thema van de opleiding, als op menselijk vlak. Jullie interesse en de informatie over kerkgebouwen die jullie vanuit heel Vlaanderen naar Leuven brachten betekenden veel voor me. Elke, Yves en al de anderen, bedankt.

Aan dit eindpunt van mijn studie wil ik ook mijn ouders bedanken voor de vrijheid die zij mij hebben gegeven om godsdienstwetenschappen te studeren. Hun geduld werd daarbij meer dan eens op de proef gesteld. Van hun bezoekjes aan Leuven heb ik genoten. Vanuit het diepst van mijn hart: bedankt!

Sarah en Begga, het is fijn om zussen als jullie te hebben. Ook al is dat niet altijd even duidelijk, ik ben fier op jullie!

Joke, je hebt er lang op moeten wachten, maar hier is het resultaat.

Bedankt, je weet wel waarom …

John

Hasselt, 17 augustus 2003