Dankwoord

Een dankwoord schrijven lijkt een soort formaliteit te zijn, persoonlijk hecht ik echter aan dit niet verplichte deel van mijn verhandeling wel degelijk heel wat waarde. Ik wil dan ook de tijd nemen om hier enkele mensen te vermelden, ook al weet ik dat de lijst niet volledig zal zijn en dit niet iedereen tot zijn recht zal laten komen.

 In de eerste plaats wil ik Professor dr. Delmartino bedanken. Zonder zijn persoonlijke feedback had deze verhandeling niet hetzelfde geweest. Hij was steeds beschikbaar voor een afspraak en liet mij voldoende ruimte om van deze verhandeling ook mijn verhandeling te maken. Op geen enkele manier legde hij mij een strobreed in de weg en steeds vormden zijn aanwijzingen een houvast tijdens het verwerken van de nodige literatuur.

Mijn ouders verdienen misschien wel de belangrijkste plaats in dit korte stukje tekst. Zonder hen had ik in mijn eerste kandidatuur niet terug de moed gevonden om mij door de tweede zittijd te slepen en zonder kleerscheuren mijn tweede jaar aan de universiteit te halen. Ik ben ze hiervoor nog altijd dankbaar, zonder hen had mijn studieloopbaan er waarschijnlijk heel anders uitgezien. De vrijheid die ik kreeg om mijn studiekeuze volledig zelf te maken vind ik nog steeds een van de mooiste cadeaus die ze me tot nu toe hebben gegeven. Hopelijk kan ik ze bij het afronden van deze vier jaren op deze manier toch nog eens bedanken.

Mijn vrienden thuis, heel wat medestudenten in Leuven en last but not least mijn kotgenoten wil ik via deze weg bedanken voor de interesse die ze toonden in mijn werk. De mogelijkheden die jullie mij gaven om regelmatig eens mijn gal te spuwen of tevreden mijn vooruitgang mee te delen waren broodnodig en hebben hun effect niet gemist.

Een speciale ‘dank u’ gaat uit naar de mensen van de bibliotheek van Sociale Wetenschappen. De helpende hand werd ten zeerste geapprecieerd.

Jens Van Herp

13 augustus 2006