BIJLAGEN.

Bijlage 1: Feitentabel 1982 – Oktober 1983.

Bijlage 2: Feitentabel november 1983 – mei 1985.

Bijlage 3: Feitentabel Juni 1985 – Juni 1986.

Bijlage 4: Feitentabel Juni 1986 – December 1987.

Bijlage 5: Feitentabel 1988 – 1990.

Bijlage 6: Feitentabel 1991 – 1994.

Bijlage 7: Feitentabel 1995 – 1997.

Bijlage 8.: Interview met Bart De Valck en Arnout Van Den Broeck.

Waarom is het T.A.K. geen leden organisatie?

B.D.V.: Roger van Ransbeek heeft dat idee aangebracht omdat hij in de tijd met de VMO van Bob en Wim Maes, die een ledenorganisatie was, serieus wat problemen heeft gekend met het gerecht, omdat er door het gerecht fichebakken in beslag werden genomen. En als je lid bent van een vereniging, ben je ook verantwoordelijk voor wat die vereniging doet. Om problemen met het gerecht te vermijden, vooral ook naar jonge mensen toe, is het best dat we geen leden hebben en is het het beste dat de voorzitter en woordvoerder van het T.A.K. alle verantwoordelijkheid op zich neemt.

Daarbij komt ook nog dat het T.A.K. een overkoepelend orgaan wou zijn. In de jaren zeventig overkoepelden wij een aantal nationalistische organisaties, waaronder Were Di, het latere Voorpost en Arbeid. Op een bepaald moment zagen wij in dat het met die organisaties eigenlijk niet echt goed ging omdat ze sterk maatschappelijk, ideologisch geprofileerd waren. Na het ontslag van Piet de Pauw heeft Crommelynck beslist om ermee te stoppen en van T.A.K. een overkoepelende organisatie van individuen te maken en niet meer van organisaties. Iedereen die dus op een bepaald moment meedoet aan een T.A.K.-actie is dus een Takker en moet zich houden aan de T.A.K.-richtlijnen en aan de afspraken van de actie zelf.

De T.A.K.-raad is het centrale orgaan binnen het comité. Vertel daar eens iets meer over. Heeft de T.A.K.-raad bijvoorbeeld een vast aantal leden.

A.?.: Dat ligt niet specifiek vast. Er is maar één criterium: Kunnen we deze persoon gebruiken? En als de T.A.K.-raad daarmee instemt, dan wordt die persoon opgenomen.

B.D.V.: Onlangs is er nu iemand bijgekomen die al tien jaar actief is binnen het T.A.K. en van die persoon weet je dan dat je er iets aan hebt en dat hij trouw is, want het T.A.K. is eigenlijk een zeer ‘vluchtige’ vereniging. We hebben bijvoorbeeld veel studenten die meedoen met acties, maar eenmaal uit de universiteit verdwijnen die in de nevelen der tijd. De grootste oorzaak daarvan is natuurlijk dat ze werken en bang zijn dat hun (toekomstige) werkgever erachter zou komen dat ze bij het T.A.K. actief zijn. Maar je hebt altijd figuren die rond het T.A.K. blijven hangen en dan zie je op een gegeven moment dat die mens mensen kan motiveren, mobiliseren, dat hij sterks is in een bepaald dossier. Er is een tijd geweest dat het T.A.K. vooral een samenraapsel geweest is van mensen die sterk waren in bepaalde dossiers.

Er zijn dan ook de streekverantwoordelijken. Op een gegeven moment vragen wij dan bijvoorbeeld ‘gij kent veel volk in het Antwerpse, wil jij geen verantwoordelijke worden voor T.A.K.-Antwerpen’.

A.?.: Voor verwittigen en zo.

B.D.V.: We hebben dus zowel mensen die dossierkennis hebben en mensen die ergens veel mensen en andere verenigingen kennen.

En jullie vergaderen maandelijks?

B.D.V.: Ja, dat is sedert het ontstaan nog niet verandert.

En wat wordt er juist besproken?

A.?.: De nabespreking van de gebeurde acties.

B.D.V.: De evaluatie van de acties, het kasverslag, wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren, want ge weet dat ge constant op de politieke bal moet blijven spelen. Sommige zaken kunt ge vooraf organiseren, maar voor sommige zaken moet je gewoon afwachten wat de actualiteit zegt.

A.?.: Interne problemen.

B.D.V.: Er wordt ook gebrieft wat andere Vlaamse organisaties doen. Wat is de V.V.B. van plan, moet we daar op inspelen. Het O.V.V. heeft dat gezegd, hoe moeten we daar op inspelen. Dus ook een stuk informatie over wat er in de Vlaamse Beweging gebeurt. We moeten zorgen dat we bijblijven, dat we op elkaar kunnen inspelen.

Over de acties zelf, hebben die een specifiek verloop?

A.?.: Iedereen wordt verwittigd via telefoon. Maar enkel, uur en plaats van bijeenkomst. Meer niet. Iedereen komt dat samen, de actie wordt uitgelegd, het nodige materiaal wordt verdeeld, taken worden uitgedeeld. Daarna volgt dan de actie en daarna komen we terug bijeen om te zien of er iemand opgepakt is geworden, want dat is een reële kans als je meedoet met een T.A.K.-actie. En dan volgt er nog een nabespreking.

B.D.V.:  Prikacties zijn acties met een vaste lijn, een vast scenario. Op voorhand wordt die actie besproken, soms wordt dat niet besproken, zodat de mensen van T.A.K. niet weten wat er gaat gebeuren behalve ik dan, bijvoorbeeld. Dat gaat meestal vrij snel en de mensen weten ook hoe de actie moet verlopen. Ze kennen het scenario: ‘we doen dat daarom, daarom en daarom’. Eigenlijk is een T.A.K.-actie een levende spotprent. We proberen door een toneeltje te spelen de essentie van een probleem weer te geven en liefst zo ludiek mogelijk.

A.?.: Maar soms moet je op de situatie van het moment in spelen. Een ganse voorbereiding kan opeens in het water vallen door één of andere stomme manifestatie die onverwacht plaats vindt, waardoor je alles anders moet doen. Maar dan doen we toch een actie, voornamelijk voor de pers.

Wat gebeurt er als iemand opgepakt wordt? Leggen jullie een verklaring af?

A.?.: Er wordt op voorhand afgesproken van geen verklaring af te leggen, maar soms wordt dat wel eens vergeten en zo zijn er mensen geweest die heel hun versie van de feiten zijn beginnen geven.

B.D.V.: Wij zeggen altijd: ‘Jongens, ge zijt niet verplicht om een verklaring af te leggen. Dus het is beter dat ge niets zegt en niets tekent.’ Maar het is zo dat, door het jarenlange actievoeren in Vlaams Brabant en Brussel, dat de meeste politieagenten en officieren ons ook wel kennen. En die gaan dan meestal rechtsreeks naar de T.A.K.-verantwoordelijke en ik leg dan een verklaring af namens de groep. De meeste problemen zijn er in de streken waar ze ons en onze tradities niet zo goed kennen, zoals in Ronse. Ze weten niet hoe we werken en dan panikeren ze en dan heb je politieagenten die er het maximum willen uithalen en mensen beginnen intimideren en die slaan dan door en beginnen namen te noemen, wat uiteindelijk niet hoeft, maar ja, dat is een paniekreactie. Maar meestal, hebben we maar weinig problemen, zeker in  Vlaams-Brabant en Brussel. En die officieren weten ook op voorhand dat als we zeggen dat de actie gedaan is, dat ze dan ook gedaan is. We stoppen ermee en ga hoogstens nog een pint pakken. Dat voorkomt ook een aantal uren bak.

A.?.: Als er iemand wordt opgepakt, nemen we contact op met de politie, indien mogelijk. Meestal lukt dat. Als het een ernstige zaak is worden de volksvertegenwoordigers verwittigd. Er wordt in elk geval gewacht tot de mensen vrij komen, zodat ze zoiezo direct dan naar huis komen. Dat is een principe. Als ze buitenkomen is er altijd iemand die op hen wacht.

T.A.K. maakt voor toegekende schadeclaims ondere andere gebruik van zijn boetefonds, maar hoe wordt dat juist georganiseerd?

B.D.V.: We hebben natuurlijk ons vast bedrag dat we krijgen van de Vlaamse Volksbeweging. Sinds 1989 hebben we een samenwerkingsakkoord met de V.V.B., we hebben daarvoor ook ons tijdschrift, de Taktivist, opgegeven. Op dat moment hadden wij een oplage van 800 abbonees, het is ooit wel meer geweest, maar op een bepaald moment was er ook een overaanbond aan tijdschriften en daarom stelden ze vanuit de V.V.B. ook voor om de krachten te bundelen en aangezien we ook vaak rond dezelfde thema’s werken, hebben we daarin toegestemd. De winst die we hadden via de Taktivist, krijgen wij dan ook jaarlijks teruggestort. Dat krijgen we dan, voor de rest gaat het ook om mensen die maandelijks giften storten, maar de grootste bedragen vergaren we via colportages op bedevaarten en zangfeesten. Dat is een echte traditie, en daar wordt vrij veel geld ingesmeten.

A.?.: Van dat geld wordt dus een deel opzijgezet voor het boetefonds. En dat wordt gebruikt dan voor het betalen van boetes bij effectieve veroordelingen. Maar, ik ben nu verantwoordelijke uitgever voor de affiches, dan kreeg ik ook vaak schadeclaims. Maar dan schrijf ik altijd een brief waarin staat dat ik wel verantwoordelijk ben voor de inhoud van die affiches, maar niet voor de verspreiding. En sedert ik die brieven schrijven, heeft dat nog geen repercussies gehad.

B.D.V: De schade is praktisch altijd onbestaande. Wat er is van schade, dat is een affiche of wat kalk op een muur, maar dat is altijd wegneem- of uitwisbaar. Het is dus nooit blijvende schade. Acties die blijvende schade aanrichten zouden overigens alleen maar nadelig zijn.

Waarom zijn jullie met de Taktivist gestopt?

A.?.: Ten eerste was er de opmaak van de Taktivist, waar veel werk aan was en met de V.V.B. stonden we, zogezegd, op een zelfde ideologische lijn. En dat is uiteindelijk één van de bedoelingen van het T.A.K., een overkoepelende organisatie zijn. En op financieel vlak was die samenwerking voor T.A.K. ook geen slechte zaak.

B.D.V.: Het moet wel gezegd worden dat er binnen de T.A.K.-raad serieus veel boel is gemaakt over het afschaffen van de Taktivist. Veel mensen waren emotioneel verbonden met de Taktivist en dan vooral de oudere generatie, die wilden dat echt niet zien verdwijnen, maar de jongere generatie had ook zoiets van: ‘Zouden we onze tijd niet beter steken in het organiseren van acties, want soms staat wat er in de Taktivist staat op het zelfde moment te lezen in Doorbraak en het zou veel praktischer zijn mochten wij gewoon onze actiepagina hebben binnen Doorbraak.’ En uiteindelijk hebben we dan beslist om op te gaan in Doorbraak. Het was dan ook de bedoeling van Doorbraak om op de markt te komen. Zij wilden een soort tijdschrift uitgeven dat je kon kopen in krantenkiosken. Dat was eigenlijk de basis van het idee.

Door wie werd de Taktivist eigenlijk gemaakt?

B.D.V.: De meeste mensen die er in schreven, waren mensen van de T.A.K.-raad zelf. De mensen die de lay-out deden, waren dan wel vaak mensen van buitenaf. Af en toe was er wel een plaatselijke verantwoordelijke die iets schreef, maar je moet toch rekenen dat 80% van de Taktivist werd geschreven door mensen uit de T.A.K.-raad. We hebben eigenlijk geluk gehad dat we al die jaren mensen gehad hebben die dat graag deden. Zo waren er mensen als bijvoorbeeld Bruno Hughebaert, die nu werkt bij de V.R.T., wel die vond dat heel tof, die kon daar nachten aan werken. Dat waren die niets liever deden, maar op een bepaald moment moesten er mensen gaan schrijven zoals ik en ik haat dat dus

A.?.: en toch moest die Taktivist er zijn.

B.D.V.: Eigenlijk was het een opluchting dat dat opging in Doorbraak.

Was het Erik Crommelynck niet die vooral het verdwijven van de Taktivist betreurde?

A.?.: Ja, tuurlijk, want hij is eigenlijk de man die dat opgericht heeft, die dat groot gemaakt heeft, die dat jarenlang met zijn vrouw heeft samengesteld.

B.D.V.: Dat was eigenlijk zijn levenswerk. Daardoor heeft hij uiteindelijk ontslag genomen uit de T.A.K.-raad. Hij heeft daar een tijd in gezeteld als ere-voorzitter, maar op een bepaald moment heeft hij gezegd: ‘Ik kom niet meer, want ik kom mij er veel te veel bij moeien.’ Ja, zo is dat hé, als je altijd leider bent geweest en op een bepaald moment neemt de jonge garde het dan over, dan gaat dat niet meer hé.

A.?.: Hij deed niet meer mee aan die acties, het was meer een symbolische functie. Het enige wat hij nog deed, was de Taktivist. En toen dat ook nog ne keer wegviel, dan had hij helemaal geen reden meer. Een soort natuurlijk afvloeiingsproces.

B.D.V.: Dat waren zo zijn laatste activiteiten als ere-voorzitter. De Taktivist verzenden en zo en dan het boetefonds beheren. Hij deed nog regelmatig van die filmavonden en het geld van die avonden ging dan naar het boetefonds automatisch.

Jullie werken met verschillende regio’s. Zijn er regio’s waarbinnen jullie sterk staan en regio’s waar je geen voet aan de grond krijgt?

A.?.: Dat hangt er van af of je een goede streekverantwoordelijke hebt, dan trekt die mensen aan en komen er veel mensen. Heb je geen streekverantwoordelijke, dan heb je bijna geen mensen, zoals nu in Limburg. En de laatste tijd zijn de acties vooral in Vlaams-Brabant, dus komen de meeste mensen ook uit Vlaams-Brabant.

B.D.V.: Nu hebben we zo een sterke lijn: een stukje Oost-Vlaanderen, Aalst, Vlaams-Brabant tot in Leuven en nu zelfs tot in Tienen, we zien elkaar ook regelmatig en dan groeit er een sterkere band. Antwerpen, dat gaat nu wel, maar het probleem is dat we daar nu nie echt ne goeie streekverantwoordelijke hebben.

De regioverantwoordelijke wordt  aangesteld door de T.A.K.-raad, maar zit die ook in de T.A.K.-raad?

B.D.V.: Nee nee, als wij denken dat iemand een meerwaarde zou kunnen bieden aan de werking, dan stellen we die eerst aan als regioverantwoordelijke en dan kijken we een beetje de kat uit de boom. Wat heeft die kerel in zijn mars. Wat er zijn veel mensen, die voor ze een functie hebben vrij goed meewerken, maar eenmaal ze dan een functie krijgen, laten ze de zaak schieten. Maar je moet gewoon afwachen en zoeken naar de juiste man op de juiste plaats en zien wie het creatiefst is in het omgaan met mensen.

Het is waarschijnlijk niet makkelijk om mensen te mobiliseren voor jullie acties?

B.D.V.: Het probleem, bij ons is: we zijn geen echte organisatie. Verenigingen zoals de V.V.B. die hebben hun kaas- en wijnavonden, hebben een aantal vergaderingen. Wij zijn een vluchtig milieu, we zien elkaar op een actie en soms doet dat in het slechtste geval maar één minuut en hup we zijn weer weg, in het beste geval kunnen we nog een pint pakken en een beetje nakaarten, maar daar blijft het ook bij, dat is zo 1 of 2 keer in de maand. Dat is niet op vaste basis. Op dat gebied, kunnen wij dus niet echt klanten of leden binden. Het enige wat wij kunnen bieden, dat zijn die acties en de ambiance van die acties.

Is dat puur op acties gericht zijn van het T.A.K. geen sterkte?

A.?.: Dat is onze sterkte maar ook onze zwakte. Wij zijn zeer zwak gestructureerd. Wij hebben alleen die verantwoordelijken, maar als die hun werk niet doen, ja dan zijn die geen verantwoordelijke meer. Dat is zonder titel.

B.D.V.: Dat staat niet op papier. De traditie heeft dat zo doorgegeven. T.A.K. is eigenlijk een concept en onder elkaar voelen wij aan, dat kan wel en dat kan niet., maar dat staat nergens opgeschreven.

A.?.: In vergelijking met Voorpost, die doen ook nog acties, maar vooral bijeenkomsten. Daardoor binden die mensen zich aan Voorpost, door Kaas- en Wijnavonden, vormingsavonden. Zij zijn meer gebonden dan mensen bij het T.A.K. Bij ons is het alleen maar die acties, doe je graag die acties, heb jij het zitten, wel dan blijf je daar bij.

B.D.V.: Het nadeel is, zoals Arnout zegt, ge zijt niet gebonden. Het voordeel is: ge hebt ne vorm van natuurlijke selectie. Gasten die er bij komen omwille van den ambiance of mensen die sterk ideologisch geprofileerd zijn, die gaan veel vlugger afhaken omdat ze dikwijls de zin van de acties niet snappen. Als ge met T.A.K. meedoet, moet je een klein beke te politieke wereld kennen, moet ge weten waarmee we bezig zijn, terwijl verenigingen zoals Voorpost, die zijn meer maatschappelijk gericht en die werken rond heel duidelijke standpunten: tegen migranten, voor een weerbaar Europa der Volkeren. Dat klinkt allemaal goed in de oren van mensen die soms niet goed weten wat ze eigenlijk van de politiek moeten verwachten, terwijl wij constant inspelen op de politieke actualiteit en dat gaat soms zeer diep, dat gaat over wetteksten, dat gaat over soms vrij ingewikkelde dossiers. Dus de mensen die met ons meegaan moeten al een klein beke politieke achtergrond hebben.

A.?.: De enige uitleg die ze krijgen is dat halfuurke voor de actie, waarom we die actie doen. Maar dat is geen debat van twee drie uur hé.

Kun je mij iets vertellen van de V.R.B.? Kunnen jullie het falen van de V.R.B. verklaren?

B.D.V.: Dat is van voor onze tijd. Het enige wat ik er van weet, is dat op dat moment de Vlaamse Beweging eigenlijk niet echt klaar was voor die Vlaams Republikeinse Beweging. Dat klinkt nogal communistisch. Mijn grootouders zeiden dat ook: ‘Het is hier precies ne republiek.’ Da wil zeggen: ‘Er is hier te veel lawijt, te veel ambras.’ Dat is ne negatieven bijklank en dat was ook nog in den tijd van de jaren ’70, toen het communisme nog welig tierde en de Vlaamse Beweging was daar op dat moment nog niet echt rijp voor. Ik moet wel zeggen, Piet De Pauw en Wim Verreycken, indertijd, die waren ook wel wat beïnvloed  door die volksrepublikeinse beweging in Europa, zoals mensen van Baskenland of van Ierland. Dat was een beetje hun inspiratiebron, dat kwam toen serieus op. Maar ge had toen al Were Di en Were Di was toen al rechts geschoold, heel-Nederlands gericht; de Volksunie op dat moment, toen ze afkwamen met dat concept van de Vlaamse republiek, die waren toen confederalistisch, dus twee staten in één, die waren dus zeker niet voor een onafhankelijk Vlaanderen echt te vinden. En dan een republiek, dat had ne negatieven bijklank, dus op een gegeven moment, dat zagen wij ook, dat weet ik van Crommelynck; op de Taktivist daar stond dus op ‘Taktivist’ en daaronder ‘Vlaams Republikeins Maandblad’ en daardoor hebben we een heel deel abonnees verloren. Ook omdat een heel deel mensen binnen de Vlaamse Beweging, da is heel raar, koningsgezind zijn.

A.?.: Plus daarbij, da was vooral een gedacht van Piet de Pauw. Een heel bevlogen leider, die geweldig kon mensen enthousiasmeren, maar eigenlijk kwestie van structuur was hij een grote nul. Da was een heel groot gedacht, een heel groot opzet, maar er zat niks achter, als er niemand achter hem zat.

B.D.V.: Eigenlijk wou hij de V.R.B. naast het T.A.K., T.A.K. was een actiegroep, als een beweging opstarten. Zoals de V.V.B. nu  naast het T.A.K. staat. Da was de bedoeling. Rond die Vlaamse onafhankelijkheid, maar concreet dingen doen rond die Vlaamse Republiek. Maar veel geesten, waren daar op dat moment niet echt rijp voor.

De mislukking van de V.R.B. kwam ongeveer op hetzelfde moment als de problemen rond het Egmontpakt. Als één van de enige verenigingen, sloten jullie zich niet aan bij het Anti-Egmontkomittee. Waarom?

A.?.: Dat is van voor onze tijd in de T.A.K.-raad. Dat heeft alleszins heel wat strubbelingen teweeg gebracht in T.A.K. zelf.

B.D.V.: Gelijk als ‘Jempi Dangereux’ in den tijd, die is het uit T.A.K. afgebold omdat wij tegen het Egmontpakt waren. Binnen het T.A.K. waren dus ook heel veel discussies over, deelnemen of niet deelnemen. Maar dat is voor ons al een ver verleden.

Er waren ook problemen rond Piet de Pauw?

A.?.: Als leider kon hij geweldig enthousiasmeren, maar misschien iets te enthousiast, er moest achter hem iemand staan gelijk een man als Erik Crommelynck. Iemand die praktisch dacht, als hij er bij was, was dat goed, maar als Piet de Pauw alleen was, dan was dat de grote Schwung, maar er volgde niks.

B.D.V.: De man achter heel veel ideeën, maar hij kon ze dan praktisch niet uitwerken. Hij had heel veel ideeën,  hij was een charismatische figuur, hij kon veel mensen oppeppen, hij kon op een gegeven moment honderden mensen bij elkaar krijgen, maar hij had dan wel het voordeel van de tijdsgeest, de jaren ’70 dat was ideaal hé. Hij moest echt niet veel moeite doen om mensen bij elkaar te krijgen. Het was op de man op dat moment, op het juiste moment, maar er moest iemand achter hem staan, die soms achter hem ook de brokken en de scherven ging oprapen.

Waarom hebben jullie gekozen voor een ideologische ‘non-positionering’, behalve  het Vlaamse natuurlijk?

A.?.: De eerste bedoeling was van een overkoepelende organisatie te worden. Zowel links, zowel rechts; het enige wat ons bond dat waren gegevens rond de taal, mistoestanden rond de taal, de Vlaamse onafhankelijkheid en amnestie. Dat waren die drie punten, die ons bonden. Verder voor de rest, werd het ideologische uitgebannen.

Zijn rond die ideologische neutraliteit dan niet vaak discussies ontstaan?

A.?.: Altijd. Voor de ene zijn wij te links, voor de andere te rechts. Maar toch zijn we altijd blijven bestaan.

B.D.V.: Das het probleem, met T.A.K. balanceren wij op een zeer wankele koord. Ge kunt soms mensen hebben van een bepaalde strekking en die zeggen dan, waarom pak je geen standpunt in daarover en daarover. Je moet altijd die discussie opnieuw open, je moet altijd uzelf verantwoorden tegenover mensen die er bijkomen, die niet snappen dat wij alleen bezig zijn met de Vlaamse onafhankelijkheidsgedachte en die taalgrens problematiek. Maar ook natuurlijk om strategische reden, het T.A.K. is eigenlijk gegroeid uit de brede Vlaamse Beweging en als ge heel lang teruggaat, de Fronters, de bedoeling was, dat ons volk de dominantie krijgen en dat wij onszelf kunnen besturen, dat is de essentie van de zaak. En binnen de Vlaamse Beweging zij er altijd op een gegeven moment zwenkingen geweest naar links of naar rechts, maar wij vinden dat atwijkingen, omdat ge dan bezig zijt met zaken … ge komt terecht in een politieke golfbeweging en de Vlaamse Beweging is daar altijd opgesprongen, hetzij naar links, hetzij naar rechts. Wij hebben gezegd: kijk jongens, het is best dat ge gewoon kiest, met de mogelijkheden die we nu hebben, da ge gewoon gaat voor die Vlaamse onafhankelijkheid. Omdat we ook hebben gezien, doorheen de jaren, als ge brede maatschappelijke thema’s aansnijdt, dat dat binnen de beweging contraproductief werkt en zelfs demobiliserend. We hebben nog meegemaakt indertijd met het T.A.K. en de V.V.B.  dat mensen niet meegingen met T.A.K. omdat ze ons te links vonden; achteraf zeiden ze dan, kheb spijt daarvan, want kijk, we zijn nu drie jaar verder, en wat hebben we bereikt met die links-rechts discussies: niks. Maar ge weet, het verstand komt dus pas met de jaren. Maar dus ook voor strategische redenen, omdat we ook vinden, dat ge bij de pers, de Vlaamse pers, die we zoiezo de laatste tijd nie gemakkelijk meehebben, dat ge ernstig, als gesprekspartner, overkomt, als ge uw ideologisch neutraal blijft profileren. Want als ge te nauw aansluit met één of ander strekking, dan wordt ge al gauw geviseerd, dan wordt ge gelinkt met politieke partijen of andere bewegingen en verlies je een stuk van uw persaandacht en van uw geloofwaardigheid, hé. Dat is dus eigenlijk de voornaamste reden, de strategische reden.

Wordt de politieke de laatste jaren niet gedeeltelijk gedomineerd door dat links-rechts vraagstuk. Jos Bouveroux schreef over de politiek in de jaren ’90 twee boekjes met de titels ‘Van Zwarte Zondag tot Zwarte Zondag’ en ‘Van Zwarte Zondag tot Paars-Groen’. Speelt de ideologische neutraliteit van het T.A.K dan geen rol in het minder aandacht krijgen in de pers en ook het dalende aantal T.A.K.-militanten.

A.?.: Ik denk dat het voornamelijk te maken heeft met de pers. De pers lieert alles wat Vlaams is aan rechts. Vroeger in de tijd van Voeren, was het altijd T.A.K.-V.M.O. Nu is het T.A.K.-Vlaams Blok. Ze proberen ons altijd aan dingen te linken, maar eigenlijk feitelijk, dat gaat niet. Het gaat eigenlijk vooral om het feit dat wij nog altijd die Vlaamse thema’s aankaarten, dat wij nie in de pers komen

B.D.V.: Wat rechts betreft, da is misschien voor een stukske waar. Maar dat heeft vooral te maken met het feit, met het beeld dat de pers van de Vlaamse Beweging omhoog hangt. Want als ge ziet, als wij naar iets teruggrijpen, wij stellen gewoon vast dat België niet werkt als staat. Als ge daar blijft aan denken en in geloven, allé, elke mens dat ik ken van ministeries of die te maken hebben met franstaligen op hun werk, hetzij ministeries, hetzij politiek, hetzij economisch, die stellen vast: tussen het Zuiden en het Noorden van dit land is er een grote kloof. Een bestuurlijke kloof, qua mentaliteit een kloof en zolang als België blijft bestaan, zal ook die kloof blijven bestaan. En voor ons komt het er gewoon op aan om die polarisatie tussen die twee volksgemeenschappen in gang te houden en dat heeft niks te maken met links-rechts, dat heeft gewoon te maken met het feit dat België een onnatuurlijke een staat is, dat er twee volkeren samenleven, die over alle mogelijke thema’s, hetzij economisch soms diametraal over elkaar staan. Dat verandert niet, integendeel, het verslechtert nog. Natuurlijk, het is best zo dat sommige politieke partijen, zoals nu Paars-Groen, de Vlaamse Beweging met veel plezier linken en ook natuurlijk de pers die achter hen staat met die links-rechts thema’s, omdat ze ook schrik hebben van het feit dat het zou kunnen verkeerd aflopen, dat bepaalde linkse verenigingen, gelijk als vakbonden, op een bepaald moment de Vlaamse kaart zouden trekken dat de staat zou destabiliseren. Natuurlijk dat is voor hen een wanhoopspoging, denk ik, om de staat bij elkaar te houden. Het is een gemakkelijkheidsoplossing. ‘Ja tis allemaal een zootje ongeregeld, het zijn allemaal Vlaams Blokaanhangers, maar zo is het dus niet.

Dus de communautaire problematiek is nog altijd de belangrijkste problematiek van dit land op dit ogenblik.

A.?.: Alles draait erop uit hé, op het communautaire.

B.D.V.: Allé ja, binnen alle Vlaamse politieke partijen, daar heb je een middenkader en die middenkaders zijn heel gevoelig voor de Vlaamse problematiek, maar ene keer dat ze in het topkader terechtkomen, dan draaien ze mee met de wind, dan moeten ze meedraaien met de wind. Dat is eigen aan Vlaamse partijen. We blijven een minderwaardigheidscomplex hebben, dat zie je op bestuurlijk vlak heel sterk, op dit moment wordt het land geleid door de P.S. en de M.R. en Verhofstadt en Co die zijn blij dat ze het spelleke mogen meespelen, dat ze hun mandaat mogen behouden, maar achter de schermen zijn zij het die eigenlijk de lakens uitdelen en wat ik ook weet van sommige mensen, is dat vooral de loge daar een grote rol in speelt. Binnen de loge van Brussel, Antwerpen en Gent wordt er heel veel beslist, wat er mag gebeuren en wat er niet mag gebeuren. Dat zijn van die factoren, waar ge weinig of geen vat op hebt en die ge ook nie echt kunt bewijzen. Natuurlijk de macht van de vakbonden en van het koningshuis, dat zijn bepaalde factoren die het land in stand houden en wij proberen daar ergens de discussie open te breken, op het moment dat wij voelen, van nu gaan ze te ver met sommige zaken, nu ligt het er echt bovendik op, dan doen wij er nog een schepje bovenop. Bijvoorbeeld heel die affaire met de verkoop van de Generale bankmaatschappij, op een gegeven moment was er een Hollandse overnemer, en gewoon economisch en praktisch bekeken was dat de beste keuze geweest, maar wat zegt de koning op een gegeven moment: nee, dat kant niet want de générale is van mij, voor een stuk en dat kan toch niet dat er Nederlands wordt gesproken op bestuursraden. Dat zijn flagrante schendingen van wat de koning eigenlijk mag doen, en op dat moment staan wij daar om te zeggen: mensen denk nu eens twee seconden na, door de schuld van de koning kunnen er misschien 20000 mensen op straat staan, dan heeft dat een sociaal aspect, dan past dat communautair, maar je mag het uiteindelijk draaien zoals je het wilt; België draait vierkant en wij zorgen er gewoon voor dat het debat over sommige thema’s aan de gang wordt gehouden. Natuurlijk ja, speelt de pers daar op in, nee of ja, op dit moment zitten wij met het nadeel, dat een groot deel van de pers ergens paars gezind is, met alle gevolgen van dien.

Als je naar de politieke evolutie van de laatste jaren kijkt, blijkt duidelijk dat een partij met enkel of vooral het Vlaamse als thema niet leefbaar is.

B.D.V.: Nee, nee, da is ergens normaal, vind ik, want allé ja, maar wij bekijken dat eigenlijk anders. Veel mensen bekijken de Vlaamse Beweging als iets louter politiek, een partijpolitiek fenomeen. Wij denken dat dat veel dieper ligt. De problematiek van wat er gebeurt in België overstijgt soms de partijpolitiek. Ik zal een voorbeeld geven; mijn zuster die heeft pedagogie gedaan, ge kunt zeggen van pedagogie, criminologie, dat zijn vrij progressieve richtingen, studierichtingen, zij kent ook een aantal collega’s uit studentenkringen, die zijn links-progressief gezind, zelfs belgicistisch gezind, die komen terecht in ministeries en wat zien die daar dat de Franstaligen die daar werken van hun werk profiteren, veel minder werken en op een gegeven moment schept dat een zekere vorm van wrevel, vooral mensen die in contact komen met mensen uit het Zuiden en die wrevel begint overal onderhuids te werken en, zoals Ivan Mertens indertijd zei, de Vlaamse Beweging moet eigenlijk vertegenwoordigers vinden in al die milieus om te vertalen wat er binnen leeft naar hun wereld toe. Binnen de vakbond, binnen culturele organisaties en ook naar de jeugd toe: kijk ne cd zou eigenlijk veel minder geld kunnen kosten, moest Vlaanderen onafhankelijk zijn. Het probleem is dat wij de Vlaamse Beweging of wat er in Vlaanderen leeft moeten kunnen hervertalen naar die doelgroepen toe, zodat zij begrijpen waarover het gaat. Natuurlijk, ge hebt de media al niet mee. De Vlaamse Beweging heeft zijn beperkte kanalen en op dit moment zitten wij strop, maar ge voelt dat onderhuids die wrevel blijft in alle maatschappelijke doelgroepen wel aanwezig.

Maar het is moeilijk om die wrevel naar buiten brengen en zo meer mensen aan te trekken.

A.?.: Dat is ons grootste probleem, de media. Wij doen soms republikeinse acties, maar die komen doodgewoon niet meer in de pers, die worden doodgezwegen, dus wat doen we nu, we pakken onderwerpen aan die de pers interesseren, gebracht op het juiste moment dat het hot is en dan doen we die acties en dan komt het in het nieuws

Om nog eens terug te komen op het Vlaams Blok: in 1988 stemt slechts 5% op het Vlaams Blok uit Vlaamse overwegingen, in 1991 is dat ongeveer 10%. Dus stemt slechts een beperkt percentage van de Vlaams Blok stemmers uit Vlaamse overwegingen en ik vraag mij af, waarom je dan toch geen standpunt inneemt ten opzichte van het Blok, aangezien ik o.a. al van Guido Moons heb gehoord dat het Vlaams Blok jullie een rechtse stempel bezorgt.

B.D.V.: Kijk, de taak van het T.A.K. is altijd een beetje geweest om een zweep te zijn op de politieke partijen, dus T.A.K. probeert soms partijen voor zich uit te jagen. Zo van, kijk jongens, dat gebeurt er hier in Vlaams-Brabant, wat is jullie standpunt daarover en we vinden dat ge de laatste jaren daar weinig voor gedaan hebt. Natuurlijk, je kunt het Vlaams Blok veel verwijten, maar je kunt ze niet verwijten dat ze op het communautair vlak niet de juiste kaart trekken. Oké, ze komt misschien niet aan bod, dat is een ander, praktisch en strategisch probleem. Dat is natuurlijk wel de schuld van het Vlaams Blok, als partij kunt ge keuzes maken en bepaalde standpunten voorop plaatsen en inderdaad het onafhankelijkheidsstandpunt dat schuiven ze naar voor op een moment dat het voor hen niet echt gevaarlijk is, tussen twee verkiezingen door, maar ze doen het toch wel en ze laten het wel blijken en je hebt natuurlijk binnen het Vlaams Blok een aantal parlementairen, die zich op de zaak van Vlaams Brabant serieus gestort hebben en die uiteindelijk op dat punt leidinggevende figuren geworden in het parlementair debat. Gelijk ne Luk Vannieuwenhuyse, die staat bekend in brede Vlaamse kringen zelfs, andere Vlaamse partijen hebben respect voor die mens zijn dossierkennis over Vlaams Brabant, over faciliteiten, over onderwijs onder andere. Een Bart Laeremans, een Joris Vanhouthem, dat zijn mensen die echt in hun dossiers serieus sterk staan. Indertijd in de Volksunie had je ook zo’n paar figuren en ik moet zeggen met die mensen hebben we altijd contact gehad, omdat die dossiers kunnen leveren, wij hebben daar ook geen tijd voor, maar we kunnen wel eens polsen van: hoe staan jullie daartegenover. Er zijn altijd wel informele contacten geweest rond die zaken, met mensen uit politieke partijen.

A.?.: Informeel, maar wij werken wel niet met hen samen. Zij kunnen met ons samenwerken, maar wij werken nooit nie met hun samen.

B.D.V.: Het is ook zo geweest, indertijd, met de grote T.A.K.-acties, dat liep vol met parlementairen, in de tijd van de Volksunie. Natuurlijk, je kent de Volksunie hun verhaal, die verdwenen dus druppelgewijs uit onze rangen en in ene keer, met de opkomst van het Vlaams Blok, kwamen er ineens meer parlementairen van het Vlaams Blok bij. Dan kregen wij het verwijt van sommige militanten van, ja maar, het loopt hier vol Vlaams Blokkers. Maar ons standpunt is gewoon, kijk: wij geven een aanbod van acties. Elke politiek partij is welkom op die acties, op grote acties, degene die wegblijven hebben ongelijk, niet diegene die er wel zijn.

Piet De Pauw heeft ooit gezegd: ‘Liever een unitair België, dan een onafhankelijk Vlaanderen geleid door privé-milities (verwijzend naar de V.M.O). Verkiezen jullie een unitair België boven een onafhankelijk Vlaanderen geleid door het Vlaams Blok.

A.?.: Eerst Vlaanderen, daarna zien we wel wat er van gaat komen.

B.D.V.: Dat zijn eigenlijk verkeerde vergelijkingen. Ons taak is gewoon, allé ja, het T.A.K is natuurlijk maar een kleine spaak in het wiel van de Vlaamse Beweging, maar ons bedoeling is gewoon om de weg naar Vlaamse onafhankelijkheid mee te bereiden en om die op een gegeven moment wat te  pushen, een duwke te geven, waar het misschien nodig is. Hoe dat dat onafhankelijk Vlaanderen er uit zal zien, oké, dat zal wel automatisch komen. Kijk, Ghandi zei dat indertijd tegen de Engelsen: ‘Liever een slecht bestuur, maar door Indiërs, dan blijven geleid te worden.’ Als Vlaanderen onafhankelijk zou worden, dan zal dat natuurlijk ook met bepaalde bestuurlijke kwalen zijn, die we overhouden van het oud systeem, maar we zullen ons eigen kunnen besturen, onze eigen scherven kunnen oprapen, dat is het verschil. En leren met vallen en opstaan hé, want we zijn een volk dat weinig bestuurlijke traditie heeft, we zijn een land dat lang geleid is door Franstaligen, en er is nog altijd wa vree om de leiding zelf in handen te nemen, maar ik denk dat dat wel op zijn boten zal komen zenne.

Geloven jullie nog dat de Vlaamse onafhankelijkheid binnen jullie leven zal gerealiseerd worden.

A.?.: Goh, ja, ja.

B.D.V.: Ik geloof dat dat binnen de eerste twintig jaar zal gebeuren, ik denk dat wel. De evoluties zijn al zover, dat zelfs al binnen het bedrijfsleven beginnen te morren. Als zelfs een ‘Albert Veys’, dat is niet bepaald een Vlaamsgezinde, als die al zegt tegen Ivan Mertens, da was wel tussen pot en pint, dat als het bedrijfsleven in Vlaanderen blijvend wordt afgeremd door mensen uit het Zuiden, oké, dan kiezen wij voor de Vlaamse onafhankelijkheid, als bedrijfsleider, want het geld zoekt zijn eigen weg en op een gegeven moment kun je de economie niet blijven afremmen omwille van politieke redenen, dus het geld zoekt zijn eigen weg, uiteindelijk zal het kapitalisme de Vlaamse onafhankelijkheid wel een stukje bevorderen.

A.?.: Dertig jaar geleden waren er betogingen, zoals in Vilvoorde en Halle, en dan riep iedereen voor federalisme en toen was de CVP nog ‘unitair’. Nu roepen wij voor de republiek en zijn de VLD en de CD&V, voor het ogenblik, confederalistisch. Alles evolueert en terug kunnen ze niet meer. Dat is een domino-effect en ik denk, hé, dat er nog één of pak nu nog twee stenen moeten vallen en de boel is om zeep

B.D.V.: De Vlaamse Beweging mort nu een beetje van die paarse regering, tis de slechtste die we al ooit gehad hebben, inderdaad dat kan best zijn, maar op een gegeven moment gaan ze terug in een diep dal komen, ge weet de geschiedenis actie en reactie, en op een gegeven moment, nu is alles naar beneden aan het zakken, de economie gaat ietske slechter, bepaalde debatten, die ze hebben proberen fnuiken, vooral communautaire debatten, maar alles is communautair, komen terug naar boven. De tegenstrijdigheden komen naar boven, nu tussen de sp.a en de VLD en op een gegeven moment kom dat terug op een zelfde punt. Ge gaat dat zien, en op een bepaald moment zal dat escaleren en gaat het tot een splitsing komen, gelijk gebeurt is tussen de Slovaken en de Tsjechen. Das ook zo gebeurd, er was wel een aanleiding, op een vredevolle manier, op een gegeven moment zal de maat vol zijn, een goede aanleiding en tis gebeurt.

Er wordt gezegd dat de feitelijke scheiding er zou komen, mocht de sociale zekerheid gesplitst worden. Eiveren jullie daar dan ook voor.

A.?.: Ja, Ja.

B.D.V.: Das meestal in samenwerking met het actiecomité voor sociale zekerheid zelf. Dan vragen die, kunnen jullie eens mee gaan plakken en dan doen wij meestal ook vooraf een aantal voorbereidende acties. Maar ze hebben ook ingezien dat de pers, die mensen doen dat een congres waar 1000 mensen aanwezig zijn, da wordt gewoon doodgezwegen. En als wij met T.A.K. een actie doen met 10 man, dan halen wij soms nationale pers. Zoals die keer in het parlement met die strooibriefjes, twee keer na elkaar, da was misschien met twaalf man, we hebben toen meer pers gehaald dan de nationale betoging van T.A.K.-V.V.B. in Vilvoorde. Da is een betoging waarmee ge een paar maand bezig zijt, met mobilisatie, er loopt 6000 man op straat en ge haalt er in de pers, in verhouding, eigenlijk niks mee. Daarom dat wij ook zeggen, liever een prikactie, op het juiste moment, onmiddellijk reageren op wat er gebeurt, ge hebt nie veel voorbereidingswerk en scoort ge, dan ist goed,  scoort ge niet, dan ist geen ramp, maar ge hebt het maar geprobeerd hé.

U noemde daarnet Ivan Mertens van Vlaanderen Vlagt, wat is het nut, voor jullie, van deze vereniging.

A.?.: Heel groot. Voor ons is dat eigenlijk een soort van graadmeter, als ge ziet wat voor succes die hebben tegenwoordig. Als de mensen naar hen toekomen om vlagskes te hebben, Vlaamse Leeuwen. Dat is het teken dat het Vlaams bewust zijn, dat dat groeit.

Maar feitelijke acties doen ze niet.

A.?.: Nee, nee, maar ze komen ook op het nieuws en die leeuwenvlaggen worden bekend bij de mensen.

B.D.V.: Eigenlijk was dat zo een beetje een gat in de markt. Vanuit de Vlaamse Beweging was er veel vraag van ja kijk, die Vlaamse Leeuw, ieder volk heeft nood aan symbolen. De symboolgevoeligheid voor Vlaanderen moet eigenlijk aangewakkerd worden. En dat gebeurt in de eerste plaats door de herkenning van een symbool. Dat is heel belangrijk, dat mensen zich daarin kunnen terugvinden. En liefst op een positieve manier, want we hebben het meegemaakt dat de laatste zeven, acht jaar dat die Vlaamse Leeuw constant vergeleken wordt met het Vlaams Blok. Da was zo, als ge ne Vlaamse Leeuw droeg, ah, dan waart ge bij het Vlaams Blok. Maar door Vlaanderen Vlagt wordt dat Vlaams symbool op een sympathieke manier kenbaar gemaakt bij de mensen. Neem nu de Gordel, als wij met T.A.K. plakkerkes uitdelen, dan passeren 10000 mensen op nen dag en ge hebt misschien drie negatieve reacties. Vijf, zes jaar geleden, was dat veel meer, toen durfden ze al weigeren, maar dan is iedereen plots Vlaams gezind; van bachten de kupe tot in Hasselt is iedereen Vlaams gezind en die Vlaamse Leeuw, ze moeten die hebben op hun fiets. Daaraan kun je zien dat de Vlaamse mensen daar nogal sterk in kunnen kantelen. Ne keer dat de macht van den andere kant komt, zullen die redelijk snel omdraaien en op zo’n momenten zie je dat echt heel goed.

Over de aard van de Vlaamse mensen heb ik een citaat gelezen van Armand Schreurs die zei dat de Vlaming te zeer verknocht is aan de kerktoren van Ieper, Poperingen en Lummen om bijvoorbeeld naar Brussel te gaan wonen.

B.D.V.: Dat is zo en dat heeft niks te maken met politieke overtuiging. Dat zijn die katholieke grondbeginselen. De grootste atheïst of communist, die blijven dat met zich meedragen, door hun manier van doen. De Vlaming is ook niet agressief van nature, we zijn altijd onder de voet gelopen geweest en we hebben zelf als volk nooit iemand onder de voet gelopen. We hebben daar ook geen traditie in. Ik zie ook niet in waarom sommige durven stellen, bepaalde semi-historicussen, van ja maar, als Vlaanderen onafhankelijk wordt dan gaan er van die Joegoslavische toestanden gebeuren, dat is dus uit de lucht gegrepen hé.

Jullie acties zijn geweldloos, maar niet incidentloos. Bevinden jullie zich soms niet op een zeer wankele koord. Ik denk bijvoorbeeld aan de acties rond Exploration du Monde.

B.D.V.: Ik geef toe dat dat daar op de rand was, maar we gaan er steeds vanuit dat onze acties geweldloos moeten blijven. Eén keer is het echt de spuigaten uitgelopen, toen ne gast, tijdens acties tegen Exploration du Monde, om een toeschouwer is beginnen stampen. Die hebben we dan ook direct met zijn klikken en zijn klakken buitgengesmeten. Maar dat is natuurlijk het risico, van een weinig gestructureerde organisatie te zijn, je weet soms niet welk vlees je in de kuip hebt.

T.A.K. heeft bij het grote publiek vooral bekendheid verworven door de grote betogingen in Schaarbeek en in Voeren, maar zijn dit niet eerder a-typische T.AK.-acties?

B.D.V.: De jaren zeventig, dat was nog een andere tijdsgeest ook nog. We zaten toen nog in de periode van de betogingen. En het T.A.K. is gekenmerkt geweest in de jaren ’70 tot de jaren ’80 zowel voor grote betogingen als voor prikacties. Die prikacties waren van in het begin al aanwezig. Dat heeft het T.A.K. van in het begin gekenmerkt. Natuurlijk ja Schaarbeek, de mensen waar zo opgezweept en opgepept door wat er daar gebeurde, het ging om een duidelijk herkenbaar feit: één loket voor de Vlamingen, drie voor de vreemdelingen en een stuk of negen voor de franstaligen. Dat was zo flagrant, dat heel wat mensen in Vlaanderen zo gechoqueerd waren.
A.?.: En plus dan ook nog eens de reactie van de Franstalige minister. Die polemiek is gestopt toen er een Vlaamse minister bevoegd werd, met Tobback hé.

B.D.V.: Tobback zag dat allemaal goed in hé, laat die mannen doen, laat die betogen, dat zal wel doodbloeien van zijn eigen. En met de faciliteitenmarsen hadden we in het begin dan nog zo 500 man, die wilden terugkeren naar de tijd van de Voerstreek, met die ambiance daarbij. Maar wat zei Tobback: doet gij wat ge wilt.

A.?.: Wij waren totaal verwonderd dat er niks gebeurde, dat we zoveel konden doen, allé ja: pakt ge ons nie op en zo.

B.D.V.: Met als gevolg dat Kris Naert, dat was toen nen T.A.K.-verantwoordelijke, die vooral bezig was met de juridische kant van de faciliteiten, en die raakte op een gegeven moment ook opgebrand, allé we manifesteren hier en er gebeurt niets en op de laatste betoging was er misschien nog 120 man. Dan zegde gij: oké, maar wat gaan we er mee doen hé.  Uiteindelijk zagen wij dan het nut niet meer in van die grote manifestaties, want ge steekt er veel tijd in en ge haalt er geen of weing resultaat mee.

A.?.: Want de perst kwam ook niet meer, want er gebeurde niks meer.

B.D.V.: En het is natuurlijk ook de tijdsgeest van de laatste vijftien jaar. Op een gegeven moment zeiden we: ‘Is het wel nodig dat ze de koppen tellen?’, want dikwijls gebruiken ze zo’n manifestatie om te zeggen wat is de Vlaamse Beweging nog waard, we gaan de koppen tellen. Maar uiteindelijk als er een betoging is van de vakbond van 1000, 500 of minder man, dan haalt dat toch hoofdnieuws. Als er bij ons 1000 man in een zaal zit van de V.V.B., dan wordt dat gewoon niet vermeld. De pers is gewoon ook soms niet correct, want we hebben al meegemaakt dat ik telefoon kreeg van iemand van de V.R.T. en die zei: Kijk Bart, ik ga proberen ne ploeg te sturen, nen Vlaamsgezinde, maar ge moet met minstens vijftig man zijn. Dat is voor hen het minimumaantal, er moet veel gebeuren. Als Greenpeace op straat komt met vijf man, of er staan er zes van de NC West te tamtammen met vijf man, dan halen die wel pers, maar wij niet, wij moeten altijd maar met meer zijn.

Dat aantal van 50 man wordt waarschijnlijk niet veel meer gehaald op die prikacties van het T.A.K.?

B.D.V.: Veel hangt er natuurlijk van af, hoeveel volk je nodig hebt. Meestal worden die acties ook een beetje in elkaar gestoken in functie van hoeveel man we kunnen bereiken.

Hoeveel mensen kun jij als woordvoerder verzamelen op pakweg één week tijd voor een prikactie?

B.D.V.: Meestal, aan twintig man raken we wel. Meestal is het ook zo, ik spreek van een aantal jaren terug, toen het T.A.K. nog regelmatig de gemeenteraden in de Rand bijwoonde, dat je een bepaalde naam krijgt, er hangt een zeker spanningseffect, ge wordt daar ook buitengesleurd en daardoor krijg je ook bepaalde mensen mee, zodat we op een bepaalde avond 100 man staan hadden. Dat is niet zo lang geleden hé, dat is het effect van de escalatie, hé. Het is een sneeuwbaleffect, hé. Allé kijk , wat ge nodig hebt is een vijandbeeld. In de tijd van Voeren was dat Happart, nen dikke smeerlap, nen typische slechte mens voor Vlaanderen, dan kon je de mensen meekrijgen, dat was nen duidelijk herkenbare vijand. En in de jaren negentig vochten wij tegen structuren en staatshervormingen en dat is voor mensen echt moeilijk te vatten en dan krijg je wat minder volk bij elkaar. Maar zoals in Linkebeek, daar had je een Franstalige FDF-burgemeester, Van Eycken, die kon mensen echt uitmaken in het Frans, de mensen maken dat mee, die worden buitengesleurd door de rijkswacht,  ge wordt in combi’s gestompt, soms blijft ge daar twee drie uur zitten, allé, dat gaat rond in de Vlaamse Beweging, er was veel ambiance, die kerel is nen dikke smeerlap, kom we gaan ook eens mee gaan. En dat is het escalerend effect, als ge regelmatig hetzelfde blijft doen.

Is de Vlaamse Beweging overgenomen door de Vlaamse overheid?

B.D.V.: Bijlange niet, als je ziet wat de Vlaamse Regering de laatste tijd uitgestoken heeft. Op een bepaald moment was iedereen binnen de Vlaamse Beweging blij dat we ons eigen Vlaams Parlement hadden, ons eigen Vlaamse Regering en ge denkt ne keer dat we die macht krijgen, gaan ze die macht waarschijnlijk maximaal uitputten. Maar wat kom je dan tegen, dat die Vlaamse Regering gewoon wordt ge-accapareerd door de de Federale Regering, dat ze eigenlijk tweederangs politiekers geworden zijn, eigenlijk een veredelde provincieraad en dat er eigenlijk weinig of niks meer gebeurt. Als ge ziet welke macht een Van Grembergen zou kunnen uitoefenen in de gemeenten met faciliteiten in Vlaams-Brabant dan ja, wat hij dus niet doet hé, door de druk van bovenaf van de VLD, van zijn coalitiepartner. Dat wil zeggen dat ze veel macht hebben om de streek te vernederlandsen, maar dat ze die macht gewoon niet durven gebruiken, omdat de PS zegt: neen, ge kunt dat niet doen, want dat gaat het land destabiliseren. Uiteindelijk is dat gewoon een schaamlapke hé, we hebben iets gekregen, maar we zijn er niet veel mee. En zolang als dat gebeurt moeten wij ervoor zorgen, want als wij met T.A.K. een actie doen is die niet gericht tegen de Franstaligen, want die gebruiken alleen maar de macht die wij hen bieden, ze hebben daar recht op om hun eigen volk te verdedigen, ze hebben het recht om Vlaams-Brabant te verfransen, als ze dat kunnen, moeten ze dat maar doen, moest ik Franstalig zijn dat zou ik dat ook misschien doen. Het is de taak van de Vlaamse politiekers om daarover een standpunt in te nemen en daarvan een breekpunt te maken, maar dat doen ze niet, dat durven ze niet. En daarom zijn de meeste acties die wij voeren in Vlaams-Brabant en Brussel gericht tegenover de Vlaamse politiekers.

A.?.: Wij vragen om de taalwet toe te passen.

B.D.V.: Om die te verfijnen, of tenminste, om datgene wat er is te gebruiken, maar dat gebeurt zelfs al niet.

Tot slot zou ik u nog enkele persoonlijke gegevens willen vragen. Wanneer bent u geboren, waar en hoe bent u in contatct gekomen met de Vlaamse Beweging en het Taal Aktie Komitee?

B.D.V.: Ik ben geboren op 8 oktober 1965 in Aalst. Van thuis uit waren wij al Vlaamsgezind. Zo gingen we ieder jaar naar de IJzerbedevaart. Via een kameraad op de middelbare school ben ik in contact gekomen met het Taal Aktie Komitee, maar wanneer dat juist was, kan ik niet meer exact zeggen.