Dankwoord

Een scriptie schrijven is geen opdracht die je snel kan afhandelen. Integendeel, het is een langdurig proces van informatie opzoeken, verwerken, navragen, analyseren en structureren om uiteindelijk alles in een mooie tekst te gieten. Het is evenmin iets wat je volkomen op je eentje kan realiseren. Hulp van anderen is vaak wenselijk en dikwijls vereist. Vooral als je over een onderwerp schrijft dat veel mensen aanbelangt. Ook ik heb hulp gekregen van een aantal mensen zonder wie deze scriptie niet hetzelfde geweest zou zijn. Allereerst wil ik mijn promotor Prof. Dr. E. Vanhaute bedanken, want hij heeft me steeds in de juiste banen geleid, suggesties gegeven en me bijgestaan met advies. Een bedrijfsgeschiedenis schrijven zonder in contact te treden met het bedrijf zelf zou maar zonde zijn. Daarom heb ik erg veel te danken aan Rik Schotte, de brouwingenieur van de Brouwerij Maes. Hij was mijn contactpersoon binnen de brouwerij. Hij maakte me wegwijs in de brouwerij en het productieproces en zorgde er voor dat het bedrijfsarchief voor mij toegankelijk werd. Hij bracht mij ook in contact met andere mensen, waaronder Ronald Fredrickx, bediende op de personeelsdienst. Hij stond steeds klaar om mij het personeelsarchief te laten inkijken en mijn vragen te beantwoorden. Rik Schotte liet me ook kennis maken met Jos Dom, de secretaris van de Vriendenkring van de gepensioneerden van de Brouwerij Maes. Hij leende mij zijn persoonlijk archief en via hem en de Vriendenkring ben ik in contact gekomen met verschillende oud-werknemers. Verschillende van hen heb ik geïnterviewd, nl. Jules Peeters, Robert Putman, August Van Dingenen, Georgette Wouters en Guido Maes. Zij waren zo vriendelijk tijd voor mij vrij te maken en ik ben hen daar zeer dankbaar voor. Ook Theo Maes was bereid mijn vragen te beantwoorden net zoals alle andere mensen uit Waarloos die ik gecontacteerd heb.

Verder bedank ik ook Bram Van Stappen die met mij foto’s is gaan nemen in de brouwerij en mijn verbeteraars Bart Vergauwen en Arsène Lepoivre. Mijn ouders waren eveneens steeds een steun en toeverlaat gedurende mijn licentiaatjaren, net zoals mijn vrienden en medestudenten.