Dankwoord

Ik ben vandaag, na enige maanden inspanningen te leveren en na 196 bladzijden, 61.755 woorden en 333.188 letters, gekomen aan het einde van deze licenciaatsverhandeling. Het besef dat dit eindwerk ook het einde betekent van een periode van mijn hogere studies noopt me ertoe bepaalde dingen ter uwer aandacht te brengen.

Het resultaat van mijn inspanningen wordt opgedragen aan Tati, mijn tante, die het einde ervan niet heeft mogen meemaken, maar die zolang ze kon een rots in de branding voor me is gebleven. Haar vertrouwen in mij en haar aanmoedigingen zijn een essentieel element geweest in mijn volharding.

Wat het inhoudelijke werk van deze eindverhandeling betreft wens ik eerst en vooral mijn promotor, Prof. Dr. Frank Delmartino, te bedanken. De osmose was, meen ik, zeer groot tijdens de behandeling van mijn onderwerp. Prof. Dr. Delmartino liet mij mijn eigen weg bewandelen zonder daarom te vergeten mij de nodige tips en ideeën toe te schuiven. Zonder zijn creatieve en soms alternatieve kijk op dit onderwerp was deze studie nooit geworden tot wat het nu is. Zijn enthousiasme en aandacht zijn bepalend geweest in het succesvol afhandelen van deze eindverhandeling.

Ik wens ook mijn verslaggever, Prof. Dr. Manu Gerard, en de voorzitter van de jury te bedanken voor de kritische academische blik die ze op mijn eindverhandeling zullen werpen. Hun commentaar kan enkel een verrijking zijn van het werk dat ik reeds verricht heb.

Mijn dank gaat uit naar Dhr. Hubert Védrine, wiens bereidheid naar mij te luisteren en mij de nodige hulp te verschaffen ervoor zorgde dat weinig deuren voor mij gesloten bleven. Zonder zijn medewerking zouden veel elementen voorzeker buiten mijn bereik gebleven zijn. Mijn erkenning gaat uit naar Dhr. Pierre Moscovici, Yves Cochet en Pierre Bennasayag, daar zij aanvaard hebben mij te ontvangen en hun persoonlijke ervaringen met dit onderwerp met mij te delen.

Speciale dank gaat uit naar Marjan Decroos en Davine Dujardin, voor de aandacht die zij tijdens hun zomervakantie hebben willen schenken aan het nakijken van mijn teksten.

Ik wens ook het academische korps van de Faculteit Sociale Wetenschappen aan de Katholieke Universiteit Leuven mijn erkentelijkheid te betuigen.

Daarnaast wil ik mijn ouders, Hilde en Luc, mijn broer Sébastien, mijn oom Jean en mijn neven, Pascal en Gauthier, te bedanken voor de dagdagelijkse steun die ze nu al 22 jaar voor mij vormen. Door succes en nederlaag blijven ze de fundamenten waarop ik kan blijven staan. Zonder hen ben ik niet volledig mezelf.

Voorts gaat mijn grote erkenning naar Davine Dujardin en Katrien De Lat, daar zij de kunst bezitten het beste in mij boven te laten komen en in momenten van twijfel, de woorden gevonden hebben om mij het nodige zelfvertrouwen te geven om verder te gaan.

Ook mijn vrienden, Michael, Isabel, Mattias en de vele andere die ik hier spijtig genoeg niet per naam kan vermelden, zijn steeds aanwezig geweest. Zonder hen was de ontspanning nooit zo aangenaam geweest en de inspanningen veel zwaarder en eenzamer. Ik draag ze allemaal in mijn hart.

Als laatste wens ik iedereen die bij mijn erasmusverblijf in Parijs betrokken was, aan het Institut d’Etudes Politiques de Paris en in de Fondation Biermans Lapotre, te bedanken voor de onvergetelijke ervaring die dit verblijf voor mij vormt.

Ik sluit dit dankwoord af in de hoop dat mijn inspanningen een waardevolle bijdrage zullen opleveren voor het onderzoek van dit onderwerp, en voorts spreek ik de hoop uit de lezers van mijn eindverhandeling voor dit onderwerp te kunnen boeien.

Adinkerke, 5 augustus 2004,

Olivier Coudevylle

Et bien souvent je me demande

D’où vient, dans nos tristes partis

Quand les hommes sont si petits

Que les sottises soient si grandes

VICTOR HUGO

Remerciements

Je suis aujourd’hui, après plusieurs mois d’efforts et 196 pages, 61.755 mots et 333.188 lettres, arrivé à la fin de ce mémoire de licence. La prise de conscience que ce mémoire est aussi la fin d’une période de mes études supérieures m’oblige à porter certains éléments à votre connaissance.

Le résultats de mes efforts est dédié à Tati, ma tante, qui n’en a pas connu le dénouement, mais qui, aussi longtemps qu’elle l’a pu, est resté pour moi une balise dans la tempête et un phare dans le brouillard. Sa confiance et ses encouragements ont été des éléments essentiel pour ma persévérance.

En ce qui concerne le contenu de ce mémoire je tiens à remercier mon promoteur, Prof. Dr. Frank Delmartino. L’osmose ayant été, je pense, très grande lors des travaux sur mon sujet. Le professeur Delmartino m’a laissé prendre mon propre chemin sans oublier de me donner les conseils et idées nécessaires. Sans sa vision créative et parfois même alternative sur ce sujet mon travail n’aurait pas atteint le niveau qu’il atteint aujourd’hui. Son enthousiasme et son attention ont été des élément déterminants dans l’accomplissement des travaux de ce mémoire.

Je souhaite aussi remercier le lecteur, Prof. Dr. Manu Gerard, et le président du jury pour le jugement académique qu’ils donneront de mon mémoire. Leurs commentaires ne peuvent être qu’un enrichissement du travail que j’ai accompli.

L’aide et l’oreille attentive de Monsieur Hubert Védrine durant mon séjour à Paris font que je lui exprime toute ma gratitude. Sans son appui beaucoup d’éléments seraient restés hors de ma porté. Ma reconnaissance va aux Messieurs Pierre Moscovici, Yves Cochet et Pierre Bennasayag, qui m’ont reçu et ont partagé avec moi leurs visions personnelles sûr, et leur expérience personnelle de mon sujet.

Des remerciements spéciaux vont à Marjan Decroos et Davine Dujardin, qui ont accepté de consacrer un peu de temps de leurs vacances d’été à la lecture de mes textes.

Je souhaite aussi gratifier le corps académique, de ma Faculté de Sciences Sociales de la Katholieke Universiteit Leuven, de ma reconnaissance.

Je souhaite remercier mes parents, Hilde et Luc, mon frère Sébastien, mon oncle Jean et mes cousins, Pascal et Gauthier, pour le soutien quotidien qu’ils représentent depuis 22 ans pour moi. A travers les réussites et les défaites, ils restent la base sur laquelle je reste debout. Sans eux je ne suis pas tout a fait moi-même.

De surcroît, ma reconnaissance va à Davine Dujardin et Katrien De Lat, ils possèdent le don de faire surgir à la surface le meilleur de moi-même. De plus, dans les moments d’hésitation et d’incertitude, ils ont su me donner confiance en moi afin de pouvoir continuer.

Mes amis aussi, Michael, Isabel, Mattias et les autres dont je ne peux malheureusement citer tous les noms, ont toujours été présents. Sans eux la détente n’aurait jamais été aussi agréable et les efforts beaucoup plus lourd et plus solitaire. Je les porte tous dans mon cœur.

Pour conclure j’aimerais remercier toutes les personnes qui ont contribué à mon séjour Erasmus à Paris, à l’Institut d’Etudes Politiques et à la Fondation Biermans Lapotre, pour l’expérience inoubliable que ce séjour représente pour moi.

Je conclus ces remerciements dans l’espoir que mes efforts constituent une contribution de valeur à la recherche autour de ce sujet, en outre j’exprime l’espoir de pouvoir captiver l’intérêt des lecteurs pour ce sujet.

Adinkerque, le 5 août 2004,

Olivier Coudevylle

Et bien souvent je me demande

D’où vient, dans nos tristes partis

Quand les hommes sont si petits

Que les sottises soient si grandes

VICTOR HUGO