SLOTBESCHOUWING

Ondanks het feit dat de kleinkunst in Vlaanderen vrij spontaan is ontstaan, als tegenreactie op de schlager en uit bewondering voor het Franse chanson, is het genre zelf (of toch op zijn minst het fenomeen) lange tijd kunstmatig in leven gehouden door allerlei (vooral Vlaamsgezinde) organisaties, die het gebruikten als cultureel-politiek middel in de ontvoogding ten overstaan van de als nefast ervaren Franse invloed. Dat ze daarbij over het hoofd zagen dat een groot deel van hun inspiratie kwam uit Franse hoek, is niet alleen merkwaardig, maar vooral dubbelzinnig. Toch moet men die Franse invloed niet overschatten. Het kleinkunstgenre is immers ontstaan op het kruispunt van verschillende tendenzen en invloeden, wat niet verrassend is voor een regio die vrij centraal gelegen is tussen drie dominante cultuurentiteiten en die bovendien een eeuwenlange traditie van bezetting en/of dominantie achter de rug heeft. De Angelsaksische, Duitse en niet het minst Nederlandse invloeden waren op zijn minst even belangrijk.

De verdienste van hen die het genre beoefenden is dat ze deze diverse inspiratiebronnen op een zinvolle manier hebben aangewend binnen een Vlaamse context en zodoende een verrijking voor het Vlaamse lied betekenden.

Het genre kende zijn grootste bloei niet toevallig in de woelige jaren '60 toen de maatschappelijke kaart grondig werd hertekend.

Dat ook de kleinkunst in die sociale evolutie haar steentje heeft bijgedragen kwam in deze verhandeling meermaals aan bod. Ik wil dus zeker niet zover gaan om te stellen dat de culturele en sociologische relevantie van het genre zich beperkte tot een soort cultureel niemandslandje, waarin éénoog koning was, zoals sommigen vaak wel doen. Evenmin durf ik hier stellen dat de tijd van de kleinkunst, of noem het het Nederlandstalige chanson, voorbij is. Wel is het zo dat enkel de sterksten de rage hebben overleefd. Het moet als een waarschuwing klinken voor de nieuwe generatie singer-songwriters: zij die streven naar authenticiteit en (wanneer nodig) bijsturen naar hedendaagse normen, hoeven niks te vrezen voor de toekomst.