Hoe een tanende wereldmacht moeizaam EU-lidstaat werd/wordt. Een analyse van de commentaren in drie voorname Britse kranten op de Europese integratie tussen 1950 en 1997. (Philip Maelfait)
| home | lijst scripties | inhoud | vorige | volgende |
Als we kijken naar de bevindingen van het onderzoek van de Britse kranten moeten we het traditionele beeld dat we hebben van de Britse pers, als zou die radicaal anti-Europees zijn, enigszins nuanceren.
De Britse kranten spreken zich in de periode vóór de toetreding uit in het voordeel van die toetreding. Erna wordt in geen van de onderzochte kranten ooit gevraagd dat Groot-Brittannië zich terugtrekt uit de Europese Gemeenschap. Principieel zijn ze alledrie gewonnen voor Europese integratie.
Wat we wel kunnen zeggen is dat de drie Britse kranten zich steeds verzetten tegen elk mogelijk verlies van soevereiniteit. Al is dit bij The Guardian veel minder het geval dan bij de twee andere.
Doorheen de bestudeerde periode zijn de kranten niet altijd even consequent. Als de Gaulle twee keer een Britse poging tot toetreding verijdelt, vinden ze het onlogisch en zelfs onaanvaardbaar dat één regeringsleider een beslissing kan tegenhouden door zijn/haar veto te stellen. Later, als Groot-Brittannië verzetten ze zich tegen elke schijn van afbreuk van het vetorecht.
De Belgische kranten berichten over, de voor Groot-Brittannië belangrijke, gebeurtenissen uiteraard minder uitgebreid en met meer afstand. Dit laatste geldt echter niet altijd voor Le Peuple, die militant socialistisch is en dit ook niet verbergt. Zo wordt een Britse toetredingsaanvraag van ganser harte gesteund als ze ingediend wordt door een Labour-regering en wordt van Thatcher gezegd dat haar radicaal-liberale discours onzin is.
Het is wel niet zo dat de Belgische kranten altijd de Britten volop steunen of tegenwerken, hun visie is afhankelijk van een bredere context.
|
|