Voorwoord

Eekhoorn,

Ik wens je van harte geluk met wat je hier leest. Ik hoop dat je erdoor geroerd zult raken en wie weet,

wel zult gaan wenen. Met tranen van geluk. Schrijf mij niet terug, maar geniet van mijn woorden

en hoop vurig dat je nog meer van zulke brieven ontvangen zult.

Je nederige paradijsvogel

Uit: ‘Toen niemand iets te doen had’ (1987) van Toon Tellegen.

Toen ik in 1999 Taal- en Cultuurstudies ging studeren - toen heette het nog gewoon Algemene Letteren -, spraken mijn vriendinnen en ik al snel over onze scriptie. Gelukkig zou het nog héél lang duren voordat we ‘m zouden moeten gaan schrijven en we wilden het moment ook zo lang mogelijk uitstellen, maar één ding wisten we zeker: het zou een soort meesterwerk worden, waarin we blijk konden geven van al onze academische kennis en vaardigheden.

Ik kwam echter al snel tot de conclusie dat een scriptie echt geen meesterwerk is, en dat ook niet hoeft te zijn. Het is meer een meesterproef, een test om te laten zien wat je kunt na een aantal jaren studie. Mijn scriptie is een mooie meesterproef geworden, maar een meesterwerk? Nee. Ik zou hem eerder een martelgang willen noemen!  Maar dan wel een martelgang waarvan ik veel geleerd heb. Over het formuleren van een goede probleemstelling, over onderzoek doen, over het verwerken van de resultaten in een goed lopende tekst op academisch niveau... Ik heb echter het allermeest geleerd over mijzelf. En dat was niet altijd even makkelijk.

Ik ben erachter gekomen dat ik geen echte wetenschapper ben, maar dat ik wel goed kan schrijven. Ik ben erachter gekomen dat ik het moeilijk vind om zelfstandig te oordelen over mijn geproduceerde stukken, maar dat ik daartoe heus wel in staat ben. Ik ben erachter gekomen dat het schrijven van mijn scriptie vaak niet erg goed was voor mijn positieve gemoedstoestand, maar dat ik er toch wel lol in heb gehad. En ik ben erachter gekomen dat ik activiteiten en evenementen in een kunstmuseum niet alleen leuk vind om mee te maken, maar dat ik er ook nog met veel plezier over geschreven heb.

Tijdens het hele proces van lezen, schrijven, schrappen en weer schrijven hebben er een heleboel mensen juichend aan de zijlijn gestaan. Mijn ouders, mijn broer, mijn allerbeste vriendinnen Leonie, Maartje, Wieke en Femke - het is net niet gelukt om alle vijf tegelijk af te studeren! -, mijn allerleukste vriendje Harm, familie, vrienden, studiegenoten… allemaal enorm bedankt! Extra dankbetuigingen aan dr. Annemieke Hoogenboom, die mij met heel veel geduld begeleid heeft en aan Daniël Gravemaker, die de prachtige voorkant van deze scriptie ontworpen heeft.

Inmiddels studeer ik radio- en televisiejournalistiek en mag ik over een jaar weer een scriptie schrijven. En daar heb ik zin in. Maar eerst maar even genieten van dit exemplaar: Kunst en cocktails. De rol van genoegen in de Nederlandse kunstmusea.

Groningen, november 2005

Neeltje Huirne