Voorwoord

Bij het begin van deze eindverhandeling wil ik even stilstaan bij al die personen, die me begeleid en gesteund hebben tijdens de afgelopen jaren. In de eerste plaats gaat mijn dank uit naar mijn ouders omdat ze mij de mogelijkheid hebben geboden te studeren. Ik besef dat dit met acht kinderen niet altijd een evidentie is geweest en daarom ben ik jullie erg dankbaar dat ik die kans heb gekregen.

     Mama, door je ziekte word je je steeds minder bewust van wat er omgaat bij ons thuis, maar je ‘zijn’ is voor mij vaak een bron van even stilstaan bij de mooie en eenvoudige momenten van ons leven. De herinneringen aan hoe je vroeger echt was, heb ik en zal ik altijd blijven koesteren.

     Papa, ons leven ziet er sinds een aantal jaren volledig anders uit. We hebben met vallen en opstaan ontdekt dat de ‘vanzelfsprekendheid’ van ons mama langzaamaan verdwijnt. Maar toch sta je er elke dag opnieuw met dezelfde dosis goede moed en kracht. Dank je daarvoor!

     Ann, Els, Bea, Eva en Kim, bedankt om mijn zussen te zijn. Jullie zijn een enorme steun geweest bij het maken van deze eindverhandeling. Bedankt voor de raad, de steun, de vele aanmoedigingen en zo veel meer.

     Er zijn nog vele mensen die van mijn tijd in Leuven iets onvergetelijk hebben gemaakt. Ze vernoemen zou kunnen onrecht doen aan diegenen die ik zou vergeten of zou achterwege laten. Toch verdienen een aantal mensen mijn speciale aandacht. Marie, Deirdre, Joke, Marij, Melissa, Hanne, Liesbeth, Mel, Hannelore en Astrid, bedankt voor jullie warme vriendschap. Jullie hebben van mijn studententijd iets gemaakt dat ik voor de rest van mijn leven met véél plezier zal meedragen!

     Tevens wil ik Mevr. Roobrouck van het kabinet Verhofstadt, Dhr. Hallaert van FEVIA en Dhr. Saenen en Dhr. Leloup van de Boerenbond van harte bedanken voor de tijd die ze hebben vrijgemaakt om mijn vele vragen te beantwoorden en mij te helpen in het onderzoek.

     Verder gaat mijn dank nog uit naar mijn promotor Prof. Dr. Brans. Bedankt dat ik deze eindverhandeling heb kunnen uitwerken, zoals ik ze min of meer al die tijd in mijn gedachten had. Tot slot kan ik Dhr. Vancoppenolle niet vergeten, hem wil ik bedanken voor zijn vele raadgevingen en aanmoedigingen en voor het nalezen van deze eindverhandeling.